Het is bijna half 11 zondagavond, als Indiase Anirudh door het donker komt aangewandeld. Hij is die middag vertrokken uit Brugge en heeft juist zijn eerste stappen in Nederland gezet.
Gelijk is de toon gezet: “Heb je nog zin in een warme maaltijd?” Ja, graag! Gelukkig had ik hachee gemaakt. Pasta is snel gekookt en een potje rode kool staat nog in de koelkast.
Half 11 een warme maaltijd is voor ons niet bepaald een gangbare tijd. Voor hem blijkt het heel normaal en alledaags zelfs te zijn! Wanneer wij om 6 uur aan tafel gaan, wordt er bij hun een soort van high tea genuttigd en voor ze naar bed gaan, wordt de warme maaltijd gebruikt. Dus: dit is de uitgelezen tijd!
En zo zouden er de dagen die volgden nog vele momenten van verwondering volgen. Momenten van elkaars cultuur, natuur, gebruiken en gewoontes leren ontdekken.
Anirudh blijkt een geweldig gezellige gast te zijn! Geïnteresseerd in alles wat hij op zijn weg tegen komt. De wereld in alles willen ontdekken. En bovenal een vrolijke, gezellige, onderhoudende en sociale jongen, die gewoon voor veel gezelligheid zorgt. Die regelmatig skypecontact heeft met zijn familie en mij ook gelijk introduceert bij zijn ouders en broers.
Hij heeft zijn baan opgezegd om 3 maanden door Europa te trekken, in navolging van een trektocht door Nepal en eentje door de USA. Ditmaal heeft het nog een andere reden… Volgend jaar gaat hij trouwen… En dit is een soort afsluiting van zijn vrijgezellentijd. Alleen… zijn toekomstige vrouw kent hij nog niet… Een vrouw ontmoeten blijkt in India ook via een heel ritueel te gaan. Hij mag kiezen uit vier vrouwen. Dit was al eens gebeurd, maar de ware zat er toen niet bij. Volgend jaar krijgt hij een nieuwe kans. Maar er is ook een mogelijkheid om via een Datingsite een vrouw te vinden. Maar dat is dan wèl een datingsite van hun éigen kaste… Zo werkt het kaste-systeem dus nog steeds in India. Weliswaar in een modern jasje… maar toch… De komende dagen zal zijn toekomstige vrouw regelmatig genoemd worden in de plannen die hij maakt voor de toekomst… En telkens hebben we er allebei plezier om…
Het ontbijt de volgende ochtend, bestaat uit brood. Bij hen is het een warme maaltijd met noedels. Maar suikerbrood vindt hij ook heel lekker en ook kaas gaat er wel in! Maar thee wordt gedronken met veel, heel veel warme melk.
Na het ontbijt maken we ons klaar om op ontdekkingsreis te gaan door Roermond. Het was zijn bewuste keuze naar Roermond te komen en niet gelijk naar de highlights te gaan. Hij wilde graag kennis maken met het gewone alledaagse leven en dat deden we volop! Met de fiets reden we Roermond door. Mijn grote stad, met 60.000 inwoners! Zijn grote stad, Hydarabad, herbergt er meer dan 6 miljoen! En zo fietsten we op ons gemak door de woonwijken van Roermond. Zulke wijken, die kende hij natuurlijk niet. Stoppen moesten we onderweg om foto’s te maken. Van gekleurde herfstbomen, van herfstbladeren in het gras! Een totaal nieuwe wereld! Bij hem in India, waren de bomen 365 dagen in het jaar groen! Voor een foto van de herfstbladeren lag hij languit in het gras… “Wanneer gaat de zon hier onder?” “Tja, een uur of 7 denk ik…” Bij hem bleek de zon 365 dagen in het jaar op precies dezelfde tijd onder te gaan… En zo vielen we van de ene verwondering in de andere.
Om kwart voor 12 moesten we op school zijn voor het overblijven. Dat was een geweldige sensatie. Zowel voor hem als voor de kinderen. Zowel in de klas als buiten tijdens het spelen. De kinderen vroegen hem het hemd van het lijf met de 3 woorden Engels die ze kenden en andersom was het ook het geval. Buiten genoot hij van de jongens die fanatiek aan het voetballen waren. In India werd nauwelijks gevoetbald. Daar was cricket een nationale sport.
Leuk om te zien hóeveel Engelse invloeden er nog steeds zijn in het alledaagse leven in hun voormalige kolonie…
Na de pauze steken we de straat over en maken op ons gemak een wandeling rondom de prachtige vijvers. Hij houdt van de natuur, geniet er met volle teugen van. Benadert de zwanen tot op nog geen meter. Nog nooit zag hij zwanen van zo dichtbij. De paddenstoelen worden gefotografeerd en gevoeld. En natuurlijk zijn er de rode herfstbomen.
Inmiddels is het tijd om wat te eten. We besluiten naar de ECI Cultuurfabriek te gaan. Daar is momenteel een mooie glastentoonstelling èn kunnen we een hapje eten bij het restaurant aldaar, Mr. Sammi. Collega Gerdien zit aan de receptie. En ja hoor, zij kent Couchsurfing! Haar dochter reist de hele wereld over met Couchsurfing! De expositie is een succes. Prachtige stukken die vol belangstelling worden bekeken. Ruth, de glasdocent en mede-organisator van de expositie is ook aanwezig en geeft hier en daar nog tekst en uitleg. Bezoek aan de ECI wordt afgesloten met een lunch bij Mr. Sammi.
De geplande stadsrondtocht sterft een langzame dood bij de boten op de Maas… We zijn beiden moe van deze dag en keren via het Oorlogsmonument op het Zwartbroekplein, huiswaarts. Een gepland bezoek aan de cursus van Ruth die avond laten we wat het is. Anirudh zoekt de rust van zijn kamer op en valt prompt in slaap en ook ik kan zo op mijn gemak de post sorteren voor de volgende dag. Druk om de maaltijd hoef ik me nog even niet te maken… Het is nog lang geen half 11…
Die avonden proosten we met een glas Duvel, een Belgisch biertje dat hij mee nam voor ons uit Brugge.
De volgende ochtend ligt Anirudh nog op één oor als ik ga werken. Gelukkig is er vanochtend niet veel post, zodat er tussen de bedrijven door wat extra uurtjes zijn om nog wat te bekijken. Nog geen plan, we zien wel waar onze voeten ons heenleiden. Het bleek uiteindelijk de Kapel te zijn en het kerkhof. Een goede keuze bleek… Want: een kerkhof, dát kennen ze niet in India. Iedereen wordt gecremeerd. Met zelfs nog een extra mogelijkheid: de electrische stoel, waar een lijk in een half uur tijd verwordt tot as… Hóe luguber klinkt dat als je over het kerkhof loopt…
Even van tevoren is er nog een leuke ontmoeting geweest. Met onze papegaaienman van het bankje, meneer Fermont. Deze ochtend zit hij er alleen, samen met één van zijn papegaaien. We hebben een leuk gesprek met z’n drieën en de ontmoeting moet natuurlijk vastgelegd worden, op het bekende bankje. Maar niet alleen dat… Ook de papegaai krijgt de nodige aandacht en mag bij Anirudh op de hand zitten. Spreken doet hij helaas niet zoveel… Maar dát hij kan praten, horen we even later als we onderweg zijn naar de Kapel. Daar komen we mevrouw Fermont tegen en zij vertelt met plezier over wat de papegaai allemaal kan zeggen… Hij praat alleen Nederlands, maar… I love you kan hij alleen in het Engels. In het Nederlands blijft hij steken bij I hou jou… Hahaha! Later lees ik deze info allemaal terug op de FB van mijn Indiase vriend in een enthousiast verslag, voorzien van de nodige foto’s.
De middag is weer voor Anirudh. Hij doet nog wat administratie en vertrekt dan zelf op ontdekkingsreis door Roermond. Het is al lang donker, en ik ben al lang terug van mijn postronde, als hij eindelijk arriveert. Hij had de hele stad doorkruist, was in het Outlet Center geweest en had leuke ontmoetingen gehad. En… hij had inkopen gedaan voor een Indiase kip-curry-maaltijd, die hij ’s avonds (laat op de avond dus) zou gaan bereiden.
Langzaamaan wordt er gekeken naar het vervolg van zijn reis. Hij wil graag naar Amsterdam, maar eigenlijk ook wel naar Rotterdam. Zeker nadat ik hem de geschiedenis van de stad heb verteld. Uiteindelijk kiest hij er toch voor naar Amsterdam te gaan en misschien van daaruit nog een dagje naar Rotterdam (en zo geschiedt uiteindelijk zie ik later op zijn FB). Ik had via Internet nog een leuke aanbieding staan voor een treinkaartje, waarmee hij voor de helft van de prijs kon reizen. Maar dat kaartje moest wel uitgeprint worden. En een printer die heb ik niet. Maar misschien is Manny thuis… En ja hoor! Geen probleem! Door het donker fietsen we even later richting Manny, maken nog even een stop bij de supermarkt voor nog wat boodschappen voor het diner die avond. Helaas… chilipepper staat niet in de schappen, dus een echte hotcurry-maaltijd gaat het niet worden…
Manny heeft de koffie al klaar staan als we aankomen. Vol trots toont hij zijn planten en gewassen. En laat een potje… ja ècht!… met chilipepertjes zien…! Dat zorgt natuurlijk voor heel veel plezier! Helaas zijn de pepertjes om gepoot te worden… We hebben met z’n drieën een zeer genoeglijke avond. Manny met zijn paar woorden Engels neemt volop aan het gesprek deel en geniet óók, zoals wij alle drie genieten! DIT is wat Anirudh bedoelde met “het gewone alledaagse leven”. Hij krijgt het, dankzij het treinkaartje op een presenteerblaadje aangereikt!
Thuisgekomen werpt hij zich op zijn maaltijd. Het gerecht dat hij gaat maken is pilao, een rijstgerecht waarin groenten (wortels en sperzieboontjes) zijn meegekookt en Indiase kip-curry, die helaas niet spicey zal zijn… Desondanks hebben we een lekkere en gezellige maaltijd, dat compleet gemaakt wordt met een glas wijn.
De volgende morgen maakt hij zich op z’n gemak klaar voor het vervolg van zijn reis. Op weg naar het station doen we de bakker nog even aan. Graag wilde hij overal een specialiteit proeven. En ja, in Limburg is dat natuurlijk Limburgse vlaai. het vlaaitje wordt in zijn bagage gestopt voor in de trein. Vlaai, hij spreekt het vlekkeloos uit…
Op het station nemen we afscheid. Hij vervolgt zijn reis, richting Amsterdam. Ik keer huiswaarts. Thuisgekomen ontvang ik een paar appjes… Er verschijnt een foto van het vlaaitje. Met onderstaande tekst: “I was just having the fly and it tastes awesome!” Het tovert een grote lach op mijn gezicht… Anirudh… Wat boft zijn toekomstige vrouw met deze jongen!
Op de fiets rijden we terug naar huis. Ooit als kind had hij gefietst. Hij genoot van zijn ritje door de stad. Slingerend door het drukke avondverkeer, haalde hij de meest wonderlijke capriolen uit. Het kind in hem was tot leven gekomen. Hij straalde en genoot! En ik? Ik hield mijn hart vast… Maar… zijn beschermengel zat stevig op zijn schouder. En zonder kleerscheuren kwamen we thuis.
Soms loopt alles net een beetje anders dan je had gepland. Een maandagavond, lekker hangen op de bank, beetje zappen, dadelijk Spoorloos kijken… Nog even mijn mailbox checken en zie daar een mail van Dewi uit Bandung. Ik ben gelijk opmerkzaam: nog slechts twee weken en ik ga naar Java! Het voelt als een cadeautje als ik de mail lees: Dewi staat op het station en het lukt haar niet meer thuis te komen op haar overnachtingsadres. Zou ze een nachtje bij mij mogen slapen? Ik beantwoord gelijk haar berichtje: Natuurlijk, je bent welkom!
De volgende dag hoor ik van hem, dat er tijdens de lift iets mis is gegaan en hij 5 uur wachtte op een beloofde aansluitende lift die nooit kwam… Uiteindelijk kreeg hij een lift naar de dichtstbijzijnde stad… De weg naar Londen was nog lang…
Couchsurfing 