Een koude zondagochtend, eind februari. Ik fiets nog gauw even naar de supermarkt om nog wat boodschappen te doen. Dadelijk zal David op de stoep staan. David Bell, Australiër uit Brisbane, die inmiddels al 8 maanden door Europa zwerft. Liftend. Vanaf een uur of 12 kon ik hem verwachten, ik heb nog even tijd.
Als ik mijn huis nader, zie ik hem al staan: een lange jongen met een grote rugzak, dat kan niet missen! Vanuit Düsseldorf was hij naar hier gekomen. Hij had geluk gehad. Was afgezet bij een tankstation en in no time was er iemand die hem mee kon nemen naar Roermond en hem voor de deur afleverde. Nog voor 12 uur…
Onder het genot van lekkere broodjes, koeken en chocola zaten we even later heerlijk in het zonnetje, lekker warm binnen. En vertelde David zijn verhaal…
27 Jaar slechts en hij droeg al een hele levensstory met zich mee. Op 12-jarige leeftijd gingen zijn ouders uit elkaar. Hij koos ervoor met zijn vader mee te gaan. Zijn vader werd ziekelijk. En in plaats van dat de vader de zoon verzorgde, verzorgde de zoon de vader… Ze kregen samen een woning. David verbouwde deze woning dusdanig, dat ze beiden een eigen deel hadden. En toen werd zijn vader ziek. Zo ziek, dat hij overleed. Drie jaar geleden. Op het moment dat David in Zuid Amerika was, bij de huwelijksplechtigheid van zijn broer. Hij was er niet om afscheid te kunnen nemen…
En nu zit David hier… En trekt hij met slechts een rugzak door Europa… In Australië heeft hij alle schepen achter zich verbrand. Zijn baan opgezegd, zijn huis verkocht en voor zijn hond vond hij een nieuw thuis. Hij vertrok naar Europa, naar Duitsland, waar hij een nieuw leven zou vinden. Met de liefde van zijn leven, die hij in Australië vond, tijdens een 14 maanden durende campertocht accross Australië…
En nu zit hij hier. Alleen. Met slechts een rugzak. Zijn liefdesdroom spatte uit elkaar. En hoe nu verder???
Al 8 maanden trekt hij nu door Europa. Daar waar de weg hem henen voert. Met hier en daar een plan, maar vooral zonder plan. En zo doorkruiste hij heel Europa. Ontmoet bijzondere mensen, maar voelt zich vaak alleen. Als hij in de kou weer urenlang met zijn duim omhoog staat en auto’s hem slechts passeren… In kleren die hem in Australië beschermen tegen de kou, maar in winters Europa niet. Kou bepaalt op dit moment zijn leven. Net zoals het verlangen naar de zon. Nu is hij onderweg naar Londen. Maar na Londen wil hij naar Spanje, naar de zon! Aan thuis, aan Australië denkt hij nu slechts als een herinnering, een verlangen. Maar aan terugkeren denkt hij nu nog niet…
Hij laat mij foto’s zien, prachtige foto’s van zijn tocht door Australië. Een natuur, een kleuren die bijna onwerelds zijn… Hij laat foto’s zien van feesten op het strand, van slapen in de open lucht. Het leven één groot feest. Een vrijheid zo groot…
Nu zit hij hier, met enkel zijn rugzak. En zijn herinneringen aan alles wat was… Een verleden, zo pijnlijk. Een heden, waarin hij het verleden met zich meedraagt. Een toekomst die ongewis is…
Behoedzaam doet hij zijn kraagsjaal om. Het enige dat hem een beetje beschermt tegen de kou. En we stappen op de fiets. Door de snijdende kou maken een toer door Roermond, die eindigt bij het Indië monument, waar alle soldaten omgekomen in zovele oorlogen worden herdacht. Hóe zinloos… Hij vertelt over het Australische oorlogsmonument in Gallipoli in Turkijke, waar hij ook nog graag naar toe wil. Hij is nog niet klaar in Europa…
De volgende ochtend vertrekt hij al vroeg naar het station, waar een lift hem om half 9 meeneemt, een stuk richting Calais voor de oversteek naar Engeland… Langzaam loopt hij weer uit mijn leven weg. Een eenzame jongen met slechts een paar rugzakken en een slaapzak.
De volgende dag hoor ik van hem, dat er tijdens de lift iets mis is gegaan en hij 5 uur wachtte op een beloofde aansluitende lift die nooit kwam… Uiteindelijk kreeg hij een lift naar de dichtstbijzijnde stad… De weg naar Londen was nog lang…
En de weg back home…..
Couchsurfing 